Lieve allemaal,

vervolg vorige blog;

De volgende dag was het alweer tijd omverder tereizen.We vonden het bijna jammer omdat we het zo naar ons zin hadden gehad bij Kristel. Het was heerlijk om eventjes een'thuis' te hebben na zolang reizen enlekker te kunnen relaxen.We reden naar Hamiltonen maakten een quick stop bij de Gouda CheeseShop waar we lekkere belegenNederlandsekaas haalden.Wat was datgenieten na 3 maanden dat bleke plasticdat ze hier kaas noemen.... In de middag kwamen we aan inRotorua, een stad die in een geothermisch gebied van vulkanische oorsprong ligtwaardoorhet overal stinkt naar rotte eieren. 's Avondsdeden we een tour naar Tamaki, een Moaridorp 15km ten zuiden vanRotorua.In de busrit naar het dorp toe moest er eengroepleider worden gekozen die ons kon vertegenwordigenbij het welkomstritueelvan de Maori.Bij aankomst in het dorp werd de'haka', krijgersdans, uitgevoerd waarbijdeMaori hun ogen laten uitpuilen en hun tong uitsteken omdevijand angst aan te jagen. Pas nadatde groepsvertegenwordigershun welkomsgeschenk hadden aangeboden en dit door hetMaori stamhoofd was geaccepteerd konden we het dorp betreden. De Hongi, de Maori begroeting, heeftveel weg van hetneuzelen van de Eskimo's.Men begroet elkaar doortweemaal met deneuzen tegen elkaarte tikken. Na een rondleidingdoorhetMaori dorp en uitleg over deleefgewoonten van de Maori volgde een concert waarbij de Maoritraditionele liederen zongen. Ook kregen we de Maori Poi te zien, een dans uitgevoerd met ballen aan touwtjes. Na het concert was het tijd voor het diner, Hangi. Hangi is voedsel dat bereid wordt onder de grond. Men verwarmd eerst stenen en begraafd deze vervolgens samen met voedsel in manden onder de grond. Na 3-4uur wordt hetvoedsel weer opgegraven en is het klaar om op te eten. Wij kregen een buffet van verschillende groenten, aardappelen en vlees. Als toetje was er een cake die ook onder de grond was bereid. Het eten smaakten alsof het gestoomd was. Na een afsluitende ceremonie werden we met de bus weer teruggebracht naar het centrum. De hele tour was ergtoeristisch maar het was een goede manier om veel over de Maori cultuur te weten te komen.Vanuit het centrum reden we naar een DOC camping waar we over gehoord hadden bij het information centre die middag. DOC staat voor department of conservation en deze organisatie verzorgt bushcampings met minimale voorzieningen waar je voor weinig geld kan overnachten. Helaas liggen de campings wel wat afgelegen dus we moesten er een stuk de stad voor uit rijden. We hadden bij het information centre gevraagd of we moesten bellen of mailen om een plekje te reserveren maar dit was volgens de mevrouw aldaar niet nodig, we konden er gewoon 's avonds heenrijden. Toen we in de middle of nowhere in het pikdonker eindelijk de camping hadden gevonden bleek de slagboom gesloten na 9pm en konden we er niet meer in. We hadden geen plan B en besloten daarom maar naar de dichtsbijzijnde huizen te rijden. Hier hebben we onze campervan langs de weg gezet bij een huis waar licht brandde, dat vonden we een veilig idee.

We hadden een prima nacht en dat voorhelemaal gratis, alleen jammer dat er geen WC was....We stonden al vroeg op om te voorkomen dat we door de politie zouden wordenweggestuurd, we wilden namelijk graag de eer aan onszelf houden. We bezochten Te Puia, een Maori centre beroemd omde aanwezigheid van de Pohutu Geyser. We kregen een rondleiding van Shane, eenwannabe-Maori. Hij vertelde ons geen'echte' Maori te zijn omdat officieel alleen de stammen die het Verdrag van Waitangi hebben ondertekent Maori zijn. Dit is een verdrag uit 1840waarin de Maori chiefs Queen Victoria als hun vorstin erkende en zij hen als volwaardige onderdanen van de Britse kroon. De ondertekening van dit verdrag op 6 februari 1840 wordtnog elk jaar gevierd met een nationale feestdag. Een nationale feestdag op 6 februariis natuurlijk een geweldig idee!Eenfeestdag is het echter meer voor de Britse NZ-landers dan voor de Maori's want na het ondertekenen van het Verdrag van Waitangi werd veel van hun land ingepikt door Britse immigranten. Shane bleek een goede verteller en hij heeft ons veel geleerd over de Maori cultuur. Hij bracht ons naar een Wharenui, een Maori meetinghouse. Hierleerden weMaori spellen spelen die met name bedoeld zijn om snelheid en oog-hand-coordinatie te trainen, deze vaardigheden komen goed van pas tijdens het jagen.Hij vertelde uitgebreid overhoe de Maori vanuit Polynesie naar Nieuw-Zeelandenover hun gewoonten en gebruiken.Shane legde ook uit hoehet komt dat de Nieuw-ZeelandersKiwi's worden genoemd. Deze naamverwijst niet naar Nieuw-Zeelandsnationale trots, de Kiwi vogel. De naam Kiwi's danken deNieuw-Zeelanders aanhet schoensmeer dat de Nieuw-Zeelanders in de oorlog gebruikten.De soldaten gebruikten namelijk schoensmeer vanhet merk 'Kiwi'. Frappant is datdit merk schoensmeeruit Australie komt.
Nadat Shane ons heel veel had verteld nam hijuitgebreid de tijd om al onze vragen te beantwoorden, inclusief de vrageneen aantal kinderen op de eerste rij dievandeze mogelijkheid goed gebruik maakten.Vraag: waarom steken jullie je tong uit bij het dansen? Antwoord: om je bang te maken. De tourbrachtons vervolgens naar het Kiwi huis. Hier warentweeexemplaren van deze bijzondere vogelste bewonderen.Er kunnen niet meer dan twee vogels ineen hokworden gehouden omdat de vogels paartjes voor het levenvormen en erg territoriaal zijn. Wanneerde partner van een Kiwi overlijdtblijft de vogel voor de rest van zijn leven alleen, echte liefde! DeKiwi is een grappige vogel om te zien.Bij gebrek aan functionerende vleugels ofvoorpotenloopt de Kiwialleen opzijn (achter)poten, wat een wankele indruk maakt.Tijdens het lopen wiegt hij met zijn lijf steedsvan achteren naar voren, onderwijl met zijn snavel in de grond pikkendop zoek naar voedsel. Het is niet moeilijk je voor te stellen dat deze vogel metuitsterven bedreigt wordt.DeKiwi maakt geen bijster intelligente indruk,kanzich niet verdedigen met vleugels of voorpoten, kan bijna niet zien, verdomt het om een nieuwe partner te zoeken wanneer er een onverhoopte relatiebreuk plaatsvindt endan is de vogel ook nog eens zodom om zijn eieren in de grond te leggen waar ze een gewildedelicatesse vormen voor andere dieren. 95% van de Kiwi'shaalt de leeftijd van 6 maanden niet. Van de kiwi's konden helaas geen foto's genomen worden in verband met hun kwetsbare ogen. Na het kiwi huis leidde de tour onsnaar het geothermische gebied. Door degeothermische activiteit van vulkanische oorsprong in het gebied hebben zich grote bubbelende modderbaden, borrelende waterreservoirenen geisersgevormd. Allereerst bewonderden we de mudpools. Wanneer de gasbellenzich naar de oppervlakte bewegen door de dikke modder vormenzich mooie modderswirls. Daarbij maakt het ontsnappen vaneen gasbel uit de dikke drab een gezellig en rustgevend ploppend geluid.Ik had er uren naar kunnen staren maar helaas kwam er een groep onbeschofte Japanners die zich al duwend en trekkend naar voren werkte waardoor er opeens een dikke rij Japanners was die ons van de mudpools scheidden. Sommige Japanners mompelden nog een ietwat verontschuldigend 'sorry' alvorens je een hoekstoot te verkopen.Zo fijn, van die gemanierde mensen.
Gelukkigwas het volgende programmapunt van de tour ook niet mis, de beroemde Pohutu Geyser. Deze geiser is de grootste in het gebied en spuit gemiddeldtweemaal per uur kokend water uit met een straal die soms wel 20 meter hoog is. Uiteraard ging het toen wij het park bezochten anders dan normaal en gedurende de 5 uur dat wij in het parkverblevenhieldPohutu zich gedeisd. Heel flauw! Maar gelukkigspotendebroertjesen zusjes van Pohutudat het een lieve lust was. Weliswaar nietzo hoog maar zeker net zo indrukwekkend. We wandeldenop ons gemakjedoor het park enlieten de bizarre bubbelende en stomende omgeving op ons inwerken.Ook de alom aanwezigezwavellucht droeg aan de bijzondere ervaring bij.De kale,door zwavelverkleurde stenen met de borrelende poelen staken vreemd af tegen de groene bergen opde achtergrond. Toen wede bijzondere indrukken op ons netvlies eindelijk een plekje hadden kunnen gevenzatde dienst van tourguide Shane erop.Daarom moesten we het laatste deel van het parkop eigen houtje verkennen. We keken rond in de houtkerf school waar uitleg wordt gegeven overde technieken die de Maori's gebruiken om hout te bewerken.Deruimte diende ook als leerplaats voor jonge Maori's om de kunst van de oudere Maori's te leren. Zo was erook een weefschool waar de Maori vrouwen demonstreerden hoemet de dradenuit de bladeren van de flax, een veelvoorkomende plant in Nieuw-Zeeland,kleding en huishoudelijke artikelen gemaakt konden worden.
Na een kopje warme chocomel om op krachten te komen bezochten we het museum van het park. Sommige Maori stammen geloven dat Kupe als eerste Nieuw-Zeeland ontdekte, andere geloven datMaui de eerste was.In het museumwas een tentoonstelling over de ontdekking van Nieuw-Zeeland door Kupe. Kupe was een stamhoofduiteen land dat Hawaiki heette.Kupejaagde op een enormewheke, octopus, die de visvangst inHawaikiverstoorde. Hij achtervolgde de wheke helemaal over de pacific ocean in zijn waka, kano, tot hij bij een misterieus land kwam dat gehuld was in een grote witte wolk. Hij noemde dit land Aoteorea, het land van de grote witte wolk. Kupe achtervolgde de wheke over het hele Noordereiland enslaagde er uiteindelijk in om hem in het water tussen het Noordereiland en het Zuidereiland te vernietigen. Over het heleNoordereiland heeft deze achtervolging zijn sporen achtergelaten en de tentoonstellingbestond uit een fotoreportage van detekenen vanKupe op het eiland.
De tweede tentoonstelling in het museum vertelde het verhaal van Ngatoroirangi, een hogeMaori priester, afkomstig uit Hawaiki.Een ontdekkingsreis bracht hem naarAoterea, Nieuw-Zeeland.Een lange reis bracht hem bij een enorm gebergte, dat tegenwoordig bekend staat als hetTangariro gebergte.Hij besloot de Tongariro te beklimmenvanwaar hij een mooi uitzicht zou hebben over hetland dat hij ontdekt had. ToenNgatoroirangibijna de top van de Tongariro had bereikt werd hijbevangen door de kou en was hij bang dat hij zou sterven. Uit wanhoopriep hij zijn zusters, Te Pupu en Te Haota, om hulp. Te Pupu en Te Haota reisden vanuit de spirituele wereldonder zee en waterin devorm van vuur naar hunbroer toe.Op elke plek waar de zusters stopte omuit te rusten of om uit te kijken naar hun broer lieten ze een deel van hun vuur achter. Zo ontstond het geothermische gebied dat vandaag de dag nog altijd bestaat. Ngatoroirangi werd gered.
Moe maar voldaan verlieten we het park Te Puia, een prachtig park waar we veel geleerd hebben.Weovernachtten op een camping met privetoegang tot een hotwater beach. Dit zijn stranden waar je een diepe kuil kan graven die zichvervolgens vult met warm water uit de grond. Hier kan je dan lekker in baden.Het was al laat toen we bij de camping aankwamen dus we besloten deze ervaring voor de volgende dag te bewaren.

Al vroeg vertrokken we, gewapend met een geleende schop, richting strand. We waren de enige op het strand en konden de kunst dus van niemandaf kijken. We hadden wel over de hotbeaches gehoord maar het nooit in het echt aanschouwd dus begonnen we wat onzeker een gat te graven in het zand. Het water wat in onze kuil stroomde was koud! Dat was niet de bedoeling. We besloten het een stukje verderop te proberen. Ditmaal liep er warm water in onze kuil maar dit water werd vergezeld door een dikke laag modder. Het beeld van de lauwe modderpoel die we gecreeerd hadden kwam niet helemaal overeen met de voorstelling die we ons tevoren van deze experience gevormd hadden. We besloten dat dit niet aan ons besteed was en gingen over op plan B, een warme douche op de camping, zonder modder. Toen we bij de receptie probeerde te achterhalen waar het mis was gegaan kwamen we niet veel verder. Waarschijnlijk kwam het door de flinke regenval van de nacht ervoor. Die middag bezochten we Hell's gate, een ander park met veel geothermische activiteit. Ook hier keken we weer onze ogen uit terwijl we ons een weg baanden over het ruige terreinvan rotsen en stinkende, bubbelende poelen. 's Middagsbegonnen we aan de rit naar onze volgende bestemming, Taupo.Hier wachtte ons nog een bijzondere ervaring. We hadden namelijk een gouden tip van Kristel gekregen.Ongeveer halverwege de 80km lange wegvan Rotorua naar Taupomoesten we een afslag nemen die ons het bos in leidde.Deze weg leidde onsnaar een peperdure spa waarwe langs moesten rijden.Vlak achter de spareden we over een bruggetje waar watauto's geparkeerd stonden. We konden ons bijna niet voorstellen dat we 'de plek van bestemming'gevonden hadden. Toen weeen stukje het bos in liepen bleek dit wel degelijk het geval.Voor ons lag een klein bergmeertjewaar enkele mensen in lagen tebaden. Depoel werd gevormd doortwee bergmeren die fuseerden ensamen verder stroomden. Het enemeer voerde ijskoud water aan, het andere heel heet water.In de poelis er daarom een koude stroom, een warme stroom en een plek in het midden waar het water een gemiddelde temperatuur heeft aangenomen. Heel grappig!Marta vond het zo fijn dat ik haarbijna niet meer de auto in kreeg maar uiteindelijk is het gelukt. We vervolgden onze reis naar Taupo waar we aan het eind van de middag aankwamen.Met spoed begaven we ons richting information centre wat Marta had een belangrijke activiteitgepland voor de volgende dag.Haar diepste wens was namelijk omhet Tangariro gebergtete voette doorkruisen, een wandeling weggelegd voor echte bikkels. Hiermee sluit ik mezelf af van deelname. Deze wandeling kan echter alleen plaatsvinden als de weergoden een goede bui hebben en dus moet je een dag tevoren bij een information centre checken of dewandeling wel plaats kan hebben. Martakreegeen groen licht! Naast het groene licht kreeg ze ook allemaal goedbedoelde tips van de I-site mevrouw. Deze dame kwam niet graag voor verassingen te staan en adviseerdeMarta zelfs handschoenen mee te nemenvoor als het plotseling koud werd. Nou isonze Marta niet van poppenstront enhad ze,domdomdom, geen handschoenen meegenomen uit Nederland, dus besloten we dat een paar sokken in gevalvan noodook primaals handschoenen kon functioneren. 's Avonds kookten we een heerlijk maaltjein de campingkeukenwaarvan het groentecomponent bestond uit pompoen en mais. De pompoen op de BBQ was een experiment, dat goed uitpakte, ware het niet dat we er wel een hele stam in afrika mee hadden kunnen voeden. Gelukkig was er een Brits stel aan wie we de overgebleven pompoen konden slijten. Tijdens het koken van de maisverbrandde ik mijn hand aande kookplaat en liep ik ernstige brandblaren op. In de hoop nog iets van functie in mijn linkerhand te behouden ging ik, uiteraard na het verorberen van de maaltijd, naar dereceptie om tevragen of ze misschien wat brandwondenzalfvoorradig hadden.Demevrouw van de receptie, duidelijk aangedaanbij het zien van mijn verminkte hand,toverdein no time een mooie, spliksplinternieuwe tube antiburn tevoorschijn. Ik voelde mewat schuldig dat ik die fonkelnieuwetube aan moest breken en smeerde voorzichtig eenkleine druppel van het goedje overde blaren. Hier was dereceptiemevrouw het echt niet mee eens, ruim aanbrengen stond immers op de tube. Ze nam de tube van meover en appliceerde een 2 centimeter dikke laagvan de vette creme overhet hele oppervlak vanmijn handpalm. Over twee uur moest ikme opnieuw meldenom een nieuwe laagaan te laten brengen.De rest van de avond liep ik met eenenormdikke laag creme op mijn hand die ik er niet af durfde te halen uit angst dereceptiemevrouw te beledigen. Erg praktisch was het echter niet. Ik kreeg zelfs tissues van eenman aangeboden omdat hij dachtdat ik iets vies op mijnhand had. Ik besloot de 2e applicatieronde maar te skippen....

Voor dag en dauw stond Marta op om aan haar wandeling te beginnen. Met 8 lagen kleding voor alle weertypes en rantsoen waarmee ze zo nodig een week in de bergen zou kunnen overleven ging ze op reis. Ik draaide me vervolgens nog eens om voor een schoonheidsslaapje. De dag bracht ik in ledigheid door. Ik wandelde wat door Taupo, bezocht een internetcafe, lunchte in het zonnetje en gaf een interview. Jaja, echt waar. Ik was op zoek naar een mooi lunchplekje toen ik werd aangesproken door een jongeman van de universiteit van Christchurch. Hij deed een onderzoek naar de beweegredenen van reizigers om naar Nieuw-Zeeland te komen. Toen hij er een kopje koffie tegenover stelde werkte ik graag mee. Toen de recorder aanstond en de pen en het papier op tafel lagen konden we beginnen. Zoals het een gedreven onderzoeker betaamd wilde hij meteen de diepte in. Hij zocht naar een diepere betekenis van mijn reis; wilde ik aan de hectiek van de dagelijkse beslommeringen ontsnappen? was ik op zoek naar mezelf? Dat ik gewoon toe was aan een break na 5 jaar hard studeren wilde er niet in. Helaas.... maar de koffie was lekker!
Aan het eind van de middag haalde ik Marta op van het ophaalpunt. Ze had een enorme prestatie geleverd; alle voedselvoorraden waren op! Bovendien had ze ook de wandeling uitgelopen en er erg van genoten. Alle Lord of the Rings scenes waren aan haar voorbij getrokken. Ik zette Marta bij het strand af om zich een beetje op te frissen terwijl ik de boodschappen deed. Vlakbij Taupo vonden we een prachtige free-camp ground. Het was al wat later op de avond en het werd frisser dus besloten we in de camper te eten. Terwijl we van onze zelfgemaakte salade genoten hielden we onze camperburen nauwlettend in de gaten. Naast ons werd uitgebreid gekookt en er werden veelvuldig foto's genomen van de inhoud van de dampende pannen. Dit moest wel een heel bijzondere maaltijd worden. Net toen we onze nieuwsgierigheid bijna niet meer konden bedwingen werd er op onze camper geklopt. Het was een van de koks die ons uitnodigde de maaltijd met zijn vrienden te nuttigen. De misterieuze maaltijd bleek chakchouka, een tomatensaus met ui en gekookte eieren uit Israel. Ons tafelgezelschap bestond uit 4 Israeliers, een Australier en een Duitser. Wij dachten vriendelijk te zijn door onze overgebleven geroosterde paprika-hummus en brood aan te bieden. Deze geste werd echter niet goed ontvangen. Dit was geen echte 'ghoemoes' en een belediging voor de Israelische hummus. Gelukkig mochten we desondanks blijven voor de thee met koekjes. Alweer een geslaagde avond.

De volgende morgen moest er afgewassen worden. Bij gebrek aan een kraan deed Marta de afwas in de rivier tot groot genoegen van honderden eenden en de plaatselijke zwanenfamilie. De eenden vond Marta nog wel grappig, de zwanen iets minder. Het waren de grootste zwanen die we ooit hadden gezien. Nadat we de zwanen hadden afgeschud bezochten we de Huka Falls. Van de waterval waren we niet zo onder de indruk, van de enorme kracht van het stromende water in de rivier des te meer. Onze volgende stop in Taupo waren de hotpools. Ook hier was in de rivier weer een koude en een warme stroom te vinden. Het was dringen voor een plekje maar wel lekker, vooral de rug- en nekmassages van de kleine waterval. De middag brachten we in de auto door op weg naar Napier. Nadat een aardbeving in 1931 een groot deel van de stad verwoeste moest het hele centrum opnieuw worden opgebouwd. Aangezien de bouw precies plaatsvond in de hoogtijdagen van de Art Deco is deze alom vertegenwoordigd in het stadje. Vanwege zijn art-deco architectuur is het stadje zelfs genomineerd voor de UNESCO Werelderfgoedlijst. Onze verwachtingen waren hoog gespannen. Het kan door de regen komen maar na het voltooien van onze stadswandeling waren we een beetje teleurgesteld. Lang niet alle gebouwen waren in art-deco stijl en veel van de gebouwen verkeerde in een deplorabele staat. We konden de nacht doorbrengen op een parkeerplaats van een hostel waar we een luie avond hebben bankgehangen met de andere hostelgangers.

Toen was het na 3 maanden dan eindelijk zover; ik ging naar de kapper! Heel fijn! Ik kreeg een eiwitmasker en daar knapte mijn door zon en zee getergde haartjes aanzienlijk van op. Daarna bezochten we de sunken gardens van Napier en reden we naar Wellington, de hoofdstad van Nieuw-Zeeland. Toen we stonden te koken in de campingkeuken werden we zeer uitbundig begroet door een wat oudere vrouw. We konden haar niet plaatsen totdat ze vertelde dat haar man ons enkele minuten daarvoor had gespot en had uitgeroepen; look, there are the pumpkingirls! Het waren de mensen van de camping in Taupo die we met onze overdaad aan pompoen hadden verblijd. Het bleef de hele avond regenen dus schaarden we ons achter de televisie en keken een hele slechte film. De volgende dag regende het nog altijd en bezochten we het Te Papa museum, het grootste Maori museum van Nieuw-Zeeland. 's Avonds aten we bij de Hog's Breath cafe waar we op onze wenken bediend werden door Josh. Het begon al goed toen hij bij ons tafeltje op zijn knieeen ging zitten om zich voor te stellen; I'm Josh and I'm going to take care of you this evening'. Hij hielp me zelfs bij het grote dilemma dat de dessertkaart bij mij veroorzaakte. Zulke obers zien we graag! Met deze avond zijn we alweer bij het eind van ons avontuur op het Noordereiland. De volgende ochtend namen we de ferry naar het zuidereiland.

Veel liefs,
Violet