Lieve allemaal!

Allereerst wilde ik jullie even bedanken voor alle lieve berichtjes die ik op mijn verjaardag van jullie heb mogen ontvangen! Zoveel lieve mensen thuis maakt het iets minder zwaar om straks dit prachtige land te verlaten. Marta en Joan hebben al plannen om over een paar jaar naar Nieuw-Zeeland te emigreren maar ik denk dat ik jullie toch niet kan missen!

Vanaf Albert Town gingen we naar Wanaka waar we de Mt Iron beklommen. Daarna reden we door naar Arrowtown, een schattig bergdorpje dat in 1860 plotseling bekend werd door de vondst van goud in de Arrow River. Door de ligging tussen de bergen en de kleine huisjes met houten luiken doet Arrowtown wat Oostenrijks aan. We brachten een bezoekje aan filmhuis Dorothy Browns waar we de film 'Black Swan' zagen. Een film over een danseres die de top probeert te bereiken. De bioscoop is gevuld met zachte banken en voorin liggen kussens waar je op kan chillen. De bioscoop is beroemd om zijn Peanut Swap ijs dus die hebben we in de pauze uitgeprobeerd, een beetje vreemd maar wel lekker. Na de film bezochten we de Chinese Settlement. Hier probeert men de bezoeker een indruk te geven van het leven van de chinese immigranten die hun geluk als goudzoeker beproefden. Al dwalend door de restanten van het oude dorpje, bestaande uit gerestaureerde hutten en winkeltjes, leerden we meer over de peniebele situatie van de chinese goudzoekers.

De volgende dag reden we naar Queenstown. Aangezien Queenstown en Christchurch bekend staan als de belangrijkste steden van het Zuidereiland verwachtten wij een behoorlijke stad. Queenstown deed zijn naam echter eer aan en bleek een echt dorp. We lieten ons niet kennen en maakten toch de 'stadswandeling' uit de lonely planet. We liepen door het kleine haventje naar de botanische tuinen waar we genoten van de rust en de zon. Het blijft elke keer weer een vreemde ervaring om midden in de 'stad' het gevoel te hebben volledig omringt te zijn door natuur in de enorme botanical gardens die zowel Australie als Nieuw-Zeeland rijk zijn. Na de botanische tuinen bezochten we Williams cottage, gebouwd in 1864 er daarmee het oudste huisje van Queenstown. De woning is nu open voor bezoekers en huisvest een lifestyle winkeltje en een cafe. Na een kort bezoek aan de kleine Church of St Peter was het tijd voor een lekkere lunch bij de bakker. 's Middags liepen we nog even dapper door de straten van Queenstown alvorens we besloten dat het toch echt geen buitenweer was. Nadat we ons hadden opgewarmd in een cafe konden we er weer tegenaan en liepen we naar de Mediterranean Market. Volgens de Lonely planet is dit the place to be voor de ingredienten voor een geslaagde picknick dus gingen we ervan uit dat het ook inspiratie zou kunnen bieden voor ons avondmaal. Bij aankomst bleek de Mediterranean Market geen overdekte markthal maar een delicatessenzaak met bijpassend prijskaartje. We kochten er lekkere worstjes en vulden de maaltijd aan met goedkopere ingredienten bij de supermarkt. Een probleem waar we namelijk zowel in Australie als in Nieuw-Zeeland constant tegenaan lopen zijn de mega verpakkingen waar het vlees betreft. Aangezien onze camper niet over een koelkast beschikt en wij beiden geen diehard carnivoren zijn kunnen we niks met de kiloverpakkingen in het koelvak. Al meerdere malen hebben we dit probleem, tegen beter weten in, aangekaart in verschillende supermarkten. Een kleinere verpakking maken blijkt echter niet tot de mogelijkheden te behoren. Een enkele supermarkt kent deze mogelijkheid wel maar degene die over de uitzonderlijke capaciteiten beschikt die vereist zijn voor deze moeilijke taak is toevallig altijd afwezig als wij de winkel met een bezoek vereren. Wanneer wij ook maar suggereren dat iemand van een andere counter van de versafdeling een poging zou kunnen doen tot het splitten van een grote vleesverpakking in twee kleinere stuitten we telkens op een muur van onbegrip. We moeten namelijk wel begrijpen dat de persoon van de visafdeling niet met de weegschaal van de vleesafdeling overweg kan. En dan de irritante bordjes in de supermarkten met de tekst; no passport, no service. Kennelijk werkt het principe niet de andere kant op; je kan zwaaien met je paspoort tot je een ons weegt maar service krijg je niet. grrrrrrr
Bij hostel Bumbles konden we op de parkeerplaats slapen en tegen een vergoeding gebruik maken van de voorzieningen van de accomodatie. 's Avonds begaven we ons op de dansvloer van de buffalo club. We troffen het want het was Topless Tuesday. Bij deze feestelijke gelegenheid krijgen mannen de gelegenheid hun ontblote bovenlijf te tonen en mogen vrouwen in bikini flaneren. Als beloning voor het vertoon van een ontbloot lichaam krijg je dan je drankjes voor de halve prijs. Uiteraard deden wij hier niet aan mee. Zelfs de verschrikkelijke hitte door de aanwezigheid van een brandend haardvuur midden in de club trok ons niet over de streep. Met een sticker op de sleutel van ons hostel kregen we voor middernacht elk tweede drankje gratis en gelukkig was er na middernacht een vriendelijke Zwitserse puber met ontbloot bovenlijf die wel een bestelling voor ons wilde plaatsen. We ontmoetten drie Engelsmannen met bizar goede paaldanskwaliteiten. Marta besloot ook een poging te wagen. Ervaringen in het verleden hadden mij geleerd dat paaldansen niet mijn sport is dus ik liet het buitenkansje schieten. Op deze memorabele avond ontdekten we een nieuw drankje; bacardi- pinaple juice, erg lekker voor bij tropische temperaturen! Terwijl de engelsmannen een uitstapje maakte naar een andere bar integreerde ik met een Israelier met heel veel haar. Dit bleek erg vervelend omdat je dan elke keer dat je iets tegen elkaar wilt zeggen heel veel haar in je gezicht krijgt. Na enige tijd kwamen de engelsmannen terug en hebben we ze erg beledigd doordat we hun namen vergeten waren. Alsof dat nog niet erg genoeg was deed Marta er nog een schepje bovenop. Ze trok de muts van het hoofd van de arme Simon zijn hoofd waardoor zijn zwaar terugtrekkende haargrens aan het licht kwam. Hierop sprak Marta de woorden; oh, now I understand why you're whearing the head....
Gelukkig waren er daarna nog wel gezellige Spanjaarden met goede dansmoves die ons gezelschap wilden houden. Na een verschrikkelijk ordinaire bikini bash gingen om 3 uur 's nachts de tl-lampen aan bij wijze van sfeervolle afsluiting van de avond, tijd om de camper op te zoeken.ationaliteiten waren er nog meer behalve pools, nederlands

Toen was het dan eindelijk zover; Marta ging Bunjeejumpen. Ik had besloten me in verband met snel ontwrichtende heupen en schouders niet aan de krachten van het elastiek over te geven. Toen Marta 's morgens stuiterend wakker werd wist ik al dat het goed zat. Na een smoothie als galgenmaal gaf ik haar over aan de krachten der natuur. Terwijl ik een ontspannen middagje in Queenstown doorbracht storte Marta zich van een 43 meter hoge brug. De mensen van de organisatie hadden haar geinstrueerd goed te duiken want dan zou ze misschien met haar vingertoppen het water kunnen aanraken. Onze geluksvogel ging tot haar middel onder! Toen ze weer boven water kwam was ze twee oorbellen armer... Aan het eind van de middag kreeg ik haar weer heelhuids terug. We overnachten op DOC camping Moke Lake tussen de schapen voor het ware Nieuw-Zeeland gevoel.

We ontwaakten door het getik van regendruppels op het dak van onze campervan. Dit zette meteen de toon voor de rest van de dag, regen, regen, regen. We besloten de dag maar zo goed mogelijk te besteden door veel kilometers te maken. We reden een heel eind richting Milford Sound en campeerden op de DOC camping Lake Gunn. Het water kwam nog altijd met bakken naar beneden dus het duurde uren voordat we onze twee blikken soep op het campingstelletje onder de achterklep van de camper hadden opgewarmd. Tot op het bot verkleumd en hongerig vielen we in slaap.

Toen Marta de ochtend erop de camperdeur opendeed werden we begroet door een enorme zwerm zandvliegen. Vervelend maar ook een teken van beter weer want zandvliegen houden niet van regen. We reden naar Milford Sound waar we een mooie cruise maakten door de fjorden. We voeren op een kleine boot tussen de enorme fjorden, besneeuwde bergen en watervallen, erg indrukwekkend! Een speelse zeehond besloot een stukje met ons mee te zwemmen en kuddes zeeleeuwen lagen te luieren op de rotsen. De terugrit van Milford Sound naar Te Anau zag er met het goede weer een stuk beter uit. We stopten onderweg bij de Chasm, een natuurgebied waar we een bushwalk maakten en het water over de rotsen zagen bulderen. Van een jongen die werkzaam was op the Encounter, de cruisse op de Milford Sound, hadden we de tip gekregen om bij de donation box van het pad af te gaan en door de bossen heen naar beneden te lopen. Dit minipaadje bracht ons bij een verlaten swimminghole. Helaas was het te koud om te zwemmen maar het was er wel erg mooi. We maakten nog een stop bij de Mirror Lakes, grote heldere meren waarin de bergen weerspiegeld werden. Aan het eind van de middag kwamen we aan bij Te Anau waar we een plaatsje op een camping wisten te bemachtigen. We zaten nog even lekker in de zon alvorens van een tv-avondje te genieten.

De dag erop bracht wederom regen die onze aanvankelijke plannen om een paardrijrit te maken in het water gooiden. We hadden geen zin om verder te reizen dus besloten we tot een relaxdagje in Te Anau. 's Morgens slenterden we wat langs het meer en door het dorp. 's Middags vermaakten we ons op de schommels en de evenwichtsbalk van de speeltuin op de camping en maakten we een eetlustopwekkende boswandeling. We bereidden en heerlijke risotto in de campkitchen en nestelden ons voor de televisie om een leuke film te kijken. Maar helaas, er was rugby op televisie en we moesten wachten tot Engeland had gespeeld. Toen Engeland eindelijk was geweest was de film bijna afgelopen. Toen Marta van zender wisselde kreeg ze het nog aan de stok met een Italiaan. Voor ze van zender wisselde vroeg ze nog of iemand daar bezwaar tegen had maar ze hoorde het boze gemompel van de chagrijnige Italiaan achter in de lounge niet. Hij werd heel boos en ging vervolgens in zijn eentje zitten broeden op wraak. Na 10 minuten kwam hij naar Marta toe en vroeg waar ze vandaan kwam. Toen Marta antwoordde dat ze uit Nederland kwam zei hij ' oh, I could have known' waarna hij weg liep. We begrepen niets van deze opmerking maar gaan er maar vanuit dat hij deze reactie bij elk willekeurig land zou hebben gegeven.

Om twaalf uur 's nachts was ik jarig. Marta had slingers van wc papier opgehangen in de camper en bracht verschillende verjaardagsliederen ten gehoren. Ook deed ze een dansje voor de Maori goden in de hoop hiermee wat mooi weer voor de volgende dag af te troggelen. Het was al donker maar als ik Marta moet geloven heeft ze erg haar best gedaan met uitpuilende ogen en uitgestoken tong. De dans had echter niet het gewenste effect want de volgende morgen regende het. Ik kreeg ontbijt op bed bestaande uit een stuk chocoladecake met een brandende lucifer erin bij wijze van kaarsje, heel feestelijk! Na een uitgebreide skypesessie met mijn ouders gingen we uitgebreid lunchen met panecakes met maple sirop, banaan, vanille ijs en slagroom. Na de lunch reden we naar Invercargil om de laatste inkopen te doen voor de komende dagen. We waren namelijk onderweg naar National Park the Catlins. Gewapend met een camper vol boodschappen, allerlei informatiefolders van de touristinformatoin en een volle bezinetank reden we het gebied in. We waren van plan de avond door te brengen op een camping in Curio Bay omdat we hadden gehoord dat dit een goede plek was om de zeldzame Yellow-Eyed Pinguin te spotten. Bij aankomst in Curio Bay regende het nog altijd pijpenstelen en bleek er op de camping een gebrek aan schuilplaatsen. Dit deed ons besluiten door te rijden naar Slope Point. Een gevaarlijke tocht omdat delen van wegen onderwater lagen door de regen in combinatie met hoogtij. In Slope Point vonden we gelukkig een backpackers waar we in onze camper konden overnachten. In de keuken van de backpackers zaten allemaal verregende backpackers die zich probeerden op te warmen. Ondanks de barre omstandigheden was de sfeer erg goed. Iedereen kletste met elkaar en er werden voedselvoorraden uitgewisseld zodat iedereen een lekker maaltje had. Wij gaven ons gehaktoverschot aan een groep Duitsers en kregen er een halve ui voor terug, deze smaakte erg goed door onze couscous. Een Nederlandse jongen, Marcel, verblijdde we met wat ketchup voor bij zijn aardappeltjes. Toen alle buikjes vol waren werden er verjaardagliederen in alle talen voor me gezongen. Vervolgens gaf Marcel ons tips voor de 9 uur durende tussenstop in Hong-Kong op onze terugvlucht naar Nederland. Hij had zichzelf ook een aantal uren in deze stad vermaakt onderweg naar Nieuw-Zeeland dus kon ons goed adviseren. Na het uitwisselen van reistips leerde Marcel ons en een aantal Duitsers Keezen, een soort mens-erger-je-niet met kaarten. Ter eren van mijn verjaardag werd er een heerlijk Hollands komijnenkaasje aangebroken en gingen we aan de bacardi-limonade. Zo kwam er aan deze regenachtige dag toch nog een feestelijk einde.

Heel veel liefs, Violet

PS; beeldmateriaal bij dit verhaal heb ik per ongeluk bij de vorige fotomap gezet