Lieve familie, vriendjes en vriendinnetjes,

Inmiddels alweer enige tijd geleden bracht de InterIslander ferry ons van Wellington op het Noordereiland naar Picton op het Zuidereiland. Terwijl ik 3 uur lang naar de verhalen vande bejaarde praatgrage Kiwi luisterde, die tegenover me had plaatsgenomen, was Marta weggekropen in haar boek. Halverwege de overtocht werd de zee steeds wilder en Marta steeds bleker. Ze was niet de enige; toen ik om me heen keek zag ik overal mensen met bleke gezichten stilletjes voor zich uit staren, sommige met het bekende papieren zakje al in de aanslag. Gelukkig hield iedereen in het deel van het schip waar wij ons bevonden zijn ontbijt binnen. Al snel kwamen we in rustiger vaarwater en trok Marta weer wat bij. We voeren door de MarboroughSounds, een mooi natuurgebied van eilanden met bergen, weiden en stranden gevormdtoen de zee de diepe valleien van dit gebied onder water zette na de laatste ijstijd. Zodraonze trouwe camper weer vaste grond onder de wielenhad reden we naar het dorpje Nelson. Hier completeerden weonze planning voor het Zuidereilandonder het genot van een drankje in de namiddagzon, een verademing na het verregende, windy Wellington. We belden de ouders van dr. Morley met de vraag of we misschien een nachtje in hun Bed&Breakfast in Paroa konden overnachten. Helaas hadden ze die week familie over de vloer en was er geen plek voor ons in de herberg. Erg jammer want nu zullen we nooit wetenwaar dr. Morley zijn onuitputtelijkepositiviteit vandaan had. We kregen vorige week een mailtje vanHong. Hijis inmiddels afgestudeerd en werkt als intern in Flinders Medical Centre. Hij was dr. Morley tegengekomen en die had gevraagdhoe het met ons ging; hijwas ons nog niet vergeten! 's Avonds deden wegroot inkopen bij de supermarkt. De volgendedag zouden we voor een aantal dagen het Abel Tasman National Park intrekken en daarzijn geenvoedselvoorzieningen. We overnachten op een freecampparkeerterrein.

We stonden al vroeg op om naar Marahau te rijden waar we gingensea kayakken. We kregen eerst uitgebreideinstructies over het gebruik van deKayak en watte doen alser ietsmis zou gaan. Daarna kregen we uitleg over het gebied wat we konden bevaren enuitleg over de getijden en destand van de wind. In onze groep bevonden zich twee zeer irritante Duitsers dievonden dat ze de uitleg niet nodig hadden en daarom dus ook niet opletten.Ze 'hadden alvaker gekayakt en wisten alles al'.Vervolgensdeden ze alles steeds verkeerd en moest allesopnieuw voor ze worden uitgelegd. Na een korte 'test' in het water werden we bekwaambevonden om de Tasman Sea tebevaren.Het landschap van eilanden, groene bergen en kleine strandjes was prachtig. Ik zat voorin de kayak en Marta achterin. In het beginging het wat moeizaam maar algauwvormdenwe een ijzersterk team. We kayakteneerst naar Fishermans Islanden voeren daarna door naar Adele, een groter eiland. Op de punt van het eiland lagen zeehondenmoeders met hun zeehondenpupstezonnebaden, heel schattig!We besloten op een van de strandjes van Adele te lunchen. Helaasverdween het strand al snel onder onze voeten, het werd hoogwater. We sprongen weer in de Kayak en peddelden naar Apple tree bay op het vaste land om onze lunch voort te zetten. Daar lagen we nog een uurtje lekker in de zon te genieten van de kwetterende vogels voordat we weer aan het werk moesten. De tocht terug naar het 'beginstrand' was zwaar. We voeren, noodgedwongen, schuin op de golven wat evenwichtsorgaan niet zo kon waarderen. We bereikten heelhuids het vaste land maar de avond was zwaar, we werden getergd door een verschrikkelijke spierpijn in onze armen...

The day after was de pijn in onze armen wonder boven wonder een stuk afgenomen. We reden naar split apple rock, zoals de naam al aangeeft een rots die grote uiterlijke gelijkenis vertoond met een doormidden gespleten appel. Daarna reden we door naar de DOC camping in Lyell, die naast enkele andere campeerders werd bewoond door minstens 2 miljard zandvliegjes. Deze kleine beestjes hadden een enorme trek in menselijk bloed en lieten zich niet afschrikken door een laagje antimuggenspray. Het was erg koud waardoor het een uur duurde voor we onze eitjes hadden gekookt. Na ons schrale bushavondmaal besloot ik me terug te trekken in onze beschutte sleepervan. Ik bleek echter niet de enige met dit plan. In onze camper hadden in onze afwezigheidhonderden zandvliegjes hun intrek genomen.Ik bleek in staat tot een massamoord, best schrikken... Marta integreerde ondertussen met een Deense goudzoeker. Door het gezelschap van de vele zandvliegjes had hij weinig concurrentie in het gebied. Helaas was de buit tot dusver toch schraalen keerde Marta uiteindelijk zonder buit terug naar de camper.

De volgende dag reden we naar Punakaiki waar wewederom getrakteerd werden op een van de vele wonderender natuur.In Punakaiki bevinden zich namelijk de Pancake rocks, rotsen van limestone die door weer, wind en zee het uiterlijk vertoon vaneen stapel dampende oud-hollandsche pannenkoeken immiteren.De zee maakt een enorme stampij tussen de rotsen waardoor het water bij hoogtij soms enkele meters omhoog komt. Deze rotsformaties worden de blowholes genoemd. Wij waren zoals gewoonlijk niet op het juiste moment op de juiste plek maar we konden onser aan de binnenkant van onze ogen een goede voorstelling van maken. Aan het eind van dewandeling door het natuurgebied rammelden onze maagjes en sloeg onzefantasie op hol.In mijn gedachten ontvouwde zich het concept van de pancake rock bij wijze van lunch.Enkelepannenkoeken op elkaar gestapeld, gescheiden door laagjes jam, room en verse vruchten. Helaas was er geen enkele briljante geest op ditplan gekomen en was erin alle tweede eetgelegenhedendie Punakaiki rijk is geen pancake rock op de menukaart te vinden. Zelfs depannenkoek schitterdevan afwezigheid. Teleurgesteld dropen we af naar de camping.Het aanblik van de camping vrolijkte ons gelukkig al snel weer op.De camping was prachtig gelegen tussen de Porari river, de zee en de bergen. Demiddag brachten we met een boek aan de rivierdoor.Het rivierwater kwam rechtstreeks uit de bergenen was ijskoud. Gelukkig werd het niet dieper dan kniehoogte dus we kwamen niet in de verleiding om te gaan zwemmen. Aangezien we nog altijd geen supermarkt waren tegengekomen gebruikten we het diner in de plaatselijke taverne.Bij binnenkomst zaten alleetersnaar het journaal te kijkenterwijl ondertussen op de achtergrond een country muziekje werd gespeeld. De ideale eetgelegenheid voor als je liever niet met je tafelgenotenwenst te communiceren dus.Aangezien Marta en ik al3,5 maand samenzijn konden we het wel aan. Naeen lekkere burger metgoede frietmaakten we eengezonde avondwandelinglangshet strand en de parori river. We zagen een prachtige zonsondergang en ik plukte een mooi boeket veldbloemen dat jammergenoeg deterugtocht naarde camping niet overleefde.

Met het krieken van de dag stonden we alweer in de startblokken om de rest van het gebied te verkennen. Wewandelden overde truman track maar vonden ditwat teleurstellend.We besloten de parori river track verder af te lopen en deze lag er gelukkig nognet zo mooi bij als de dagervoor. We reden een flink stuk langs de westkust tot we inde middag aankwamen bij Hokitika, een klein goudmijnersstadje. We vielen met onze neus in de boter want de jaarlijkse tentoonstelling Driftwood and Sand was net van start gegaan. Bij Driftwood and Sand worden kunstenaars uitgedaagd om op het strand van Hokitika met uitsluitend aangespoelde spullen een kunstwerk te fabriceren. De werken worden vervolgens een week tentoongesteld waarna een vakjury een winnaar kiest. Het publiek wordt uitgenodigd om een eigen kunstwerk te maken tussen de werken van de kunstenaars in. Deze kans hebben we aan ons voorbij laten gaan. Wel hebben we erg genoten van alle creatieve uitspattingen op het strand. Allemaal erg orginelebouwsels met veel humor. Hokitika is met name bekend om zijn vele arts and grafts winkeltjes waarin sieraden van greenstone worden verkocht. Greenstone is een vorm van Jade die veel in Nieuw-Zeeland, met name op het Zuidereiland, gevonden wordt. We keken wat rond in de winkeltjes en bezochten een van de fabrieken waar het steen bewerkt wordt. Nadat weonze voedselvoorraden hadden aangevuld reden we naar de DOC camping Mahinapua. Zodra we arriveerden begon het keihard te regenen en dit hield de rest van de avond niet meer op. Wewaren genoodzaaktonze chili con carne in de luwte van het toiletgebouw te bereiden en daarna snel in de slaapzakken te kruipen.

De hele nacht bleef het regenen en onweren maar gelukkig was het 's morgens droog. We reden naar het dorpje Franz Josefen maakten een wandelingnaarde Franz Josef Glacier. Het ijs betreden was alleenonderbegeleiding van eengids toegestaan. De Franz Josef Glacier wordt door de Maori de Ka Roimata o hine Hukatera, oftewelTears of theAvalanche girl genoemd.De legende gaat over een meisje dat haar grote liefde verloor toen hij van de piek van de berg viel. Haar tranenvloed bevroor en vormdede gletsjer.Nade gletsjer van dichtbijaanschouwd te hebben liepen we naar Peters pool, een meer dat lang geleden is gevormd door het smelten van geisoleerd geraakt ijs. In Peters poolzagje bij zonneschijn de reflectie van de gletsjer, een mooi plaatje.

Het weer was inmiddels weer helemaal bijgetrokken zodat we in de namiddag in het zonnetje voor de camper een boek konden lezen. We waren weer Happy Campers!

De dag erop stond de Fox Glacier op het program. Ook hier was het betreden van het ijs niet toegestaan wat met had geprobeerd zo goed mogelijk duidelijk te maken door overal grote borden met afschrikwekkende teksten in vette, rode letters te plaatsen. Op sommige borden stond een afdruk van een krantenartikel dat berichtte over het drama dat zich in 2009 op de Fox Glacier had afgespeeld. Twee eigenwijze toeristen zijn toen bedolven onder vallend ijs omdat ze de waarschuwingsborden negeerden en zonder gids het ijs op gingen. De trieste geschiedenis wordt nu gebruikt omde huidige bezoekers afschrikken. Voor zover wij hebben kunnenzien werktdeze tactiek. Nadat we de gletsjer hadden bewonderd begon het weer te regenen. We reden de hele middag richting het zuiden over een prachtige route met veel watervallen. Voor de nacht vonden we een slaapplek op de DOC camping in Albert Town. Het koken was wederom een enorme uitdaging. Aangezien we maarovereen gaspit beschikken moesten we eerst de pasta koken alvorenswe de sauskonden bereiden.Er was geen plek om ons gasstelletje neer te zetten dus kookten we maar op de grond, tot de grond vlam vatte...Gelukkig was het brandje snel geblust.Er stond een verschrikkelijk harde wind waardoor het ons gasstelletje veel moeite kosttede pannen te verwarmen. Halverwegede bereiding van de pastasaus gebeurde dan ook het onvermijdelijke;de gasfles was leeg. We hadden geen reservefles meerdusvereerdeik onze medecampeerders met een bezoekje.Ik had alsnel beet en kon een nog volle gasfles van een groep italianen overkopen. Toen we net back on track waren en onze saus bijna klaar was kwam een van de Italianen naar onze camper gelopen. Hun gasfles was ook op dus wilden ze hun eigen gasfles weer terugkopen. Big Buisseness op de camping in Albert Town.Na een heel avontuur hadden we uiteindelijk toch een lekkere maaltijd.Terwijl we nog zaten te nagenieten in de camper ging mijn telefoon. Ik was net te laat met opnemen maar zag dat ik een gemiste oproep van moeder had.Ik werd overvallen door een grote angst. In de afgelopen 3,5 maand hadmoeder nog nooit gebeld dus er moest wel iets heel ernstigs zijn. Met bonzend hart belde iknaar huis. Ik kreeg een vrolijke moeder aande telefoondie even wilde melden datze me een mailtje had geprobeerd te sturen maar datze het mailtjeweer terughad gekregen. Of mijn mailbox misschien vol was? Veel commotie om niks dus.

Tot zover onze avonturen tot dusver! Hopelijk was deze lengte wat beter te behapstukken!

Veel Liefs, Violet