In Christchurch aangekomen reden we eerst naar ons hostel, het Frauenreisehaus, een hostel waar enkel vrouwen mochten verblijven. We kregen een rondleiding van de eigenaresse van het hostel. We hadden twee bedden op een zes-persoons kamer geboekt maar het kwam de eigenaresse beter uit om ons op een driepersoons kamer te leggen, wij maakten geen bezwaar. Alle kamers grensden aan de binnentuin waar cavia Dutchess vrolijk door het gras scharrelde. Niet lang geleden werd haar levensgezel, cavia Princess, uit het leven gerukt. Dutchess had het verlies al goed verwerkt en knaagde alsof er niets gebeurt was. Aan de binnentuin lag een moestuin die volstond met kruiden. Onder andere drie soorten munt waar we heerlijke verse muntthee van maakten. Naast de moestuin bevond zich een waterbron met heerlijk bronwater. De rondleiding werd in het centraal gelegen gebouw voortgezet. De grote woonkeuken was van alle gemakken voorzien, van melkopschuimer tot wafelijzer. In de eetkamer stonden allemaal tafeltjes met vaasjes bloemen en brandende kaarsjes. Grote kasten vol boeken en tijdschriften uit allemaal verschillende landen sierden de wanden van de kamer. In de televisieruimte stonden duizenden video's en dvd's paraat. Ter afsluiting van de rondleiding kregen we een nog warme handdoek uitgereikt om ons verblijf zo mogelijk nog aangenamer te maken. Ik was zo overdonderd door deze prachtige accommodatie dat ik de kamersleutel die ik voor de rondleiding had gekregen al was verloren. Nu zou je denken dat een sleutel makkelijk terug te vinden is wanneer je alleen een rondje door het hostel hebt gelopen, deze aanname bleek onjuist. De sleutel is niet meer teruggevonden en ik schaamde me er zo voor dat ik de eerste dagen de sleutel van Marta heb gebruikt en uiteindelijk heb gewacht tot er iemand anders achter de balie stond dat de eigenaresse voordat ik mijn verlies opbiechtte. Toen we de auto de oprit op wilden rijden om onze backpacks naar de kamer te tillen kregen we de auto niet meer gestart. Na lang wrikken en sjorren aan de sleutel gaven we het op. Ten einde raad vroegen we de eigenaresse van het hostel om raad. Zij herkende ons probleem onmiddellijk. Het stuur was op slot geschoten en dit was gemakkelijk om te lossen door een beetje aan het stuur te draaien terwijl je de auto probeert te starten. De eigenaresse bleek gelijk te hebben. Hadden we al onze autoproblemen van de afgelopen maanden maar zo gemakkelijk op kunnen lossen... We laden onze spullen uit en vertrokken met de camper naar het verhuurbedrijf om hem in te leveren. Na ongeveer een uur rondjes rijden in Christchurch vonden we het bedrijf, dat ook met gemak voor een schuur of schaftkeet door had kunnen gaan. De werknemer waarbij we de auto inleverden boot ons een lift terug naar de binnenstad aan. Hij zette ons af bij de Pack and Save, onze favoriete supermarkt in Nieuw-Zeeland, waar we voor de laatste maal boodschappen deden. Tijdens het koken ontmoetten we onze kamergenote, Jean. Jean was een Amerikaanse, hysterische 50+-er die een paar weken geleden al wandelend onder een bus terecht was gekomen. Sindsdien had zij onverklaarbare symptomen waar volgens haar artsen over de hele wereld hun hoofd over braken. Vanwege duizeligheidsaanvallen en extreme vermoeidheid kon Jean niet verder reizen en zat ze vast in Christchurch. Ze vertelden haar verhaal aan iedereen die het, wel of niet, horen wilde. Jean zocht wanhopig naar een oorzaak voor haar klachten en had een grote stapel boeken over hersenletsel naast haar bed liggen. Ze was dan ook erg blij met medisch studenten als kamergenoten want wij konden met haar mee denken over een mogelijk oorzaak. Zelfs als ik overduidelijk probeerde te slapen, lees met mijn ogen dicht en nachtlampje uit in bed lag, ratelde ze nog door. Opeens snapten we waarom de eigenaresse van het hostel de bedden op deze driepersoons kamer graag kwijt wilde.

De volgende morgen stonden we lekker rustig op en ontbeten we met een boekje in de eetkamer. Heel anders dan ontbijten tijdens het kamperen maar wel fijn! Aan het eind van de ochtend liepen we naar het information centre om het weer te checken. We hadden namelijk gereserveerd voor een paardrijtocht die middag en het gebied waar de rit plaats zou vinden lag een stuk hoger dan Christchurch waardoor het weer er erg kan verschillen van dat in Christchurch. Niets bleek minder waar. In Christchurch was het warm en zonnig maar in het Rubicon Valley, waar we zouden gaan rijden, was het koud en regende het. We besloten de rit naar de volgende dag te verplaatsen. We maakten een stadswandeling door Christchurch waarbij we onder andere de Christchurch Art Gallery en de Botanical Gardens zagen.

Terug in het hostel bereidden we ons diner dat we opaten onder het genot van de film Mrs. Doubtfire. Echt jeugdsentiment! Marta wilde persé uit die avond en mijn tegenzin kon daar geen verandering in brengen. In het centrum aangekomen bleek het heel erg maandag, oftewel de kroegen waren dicht of uitgestorven. We gingen terug naar huis en bakten als troost wafels in het wafelijzer!

Dinsdag was het weer in Rubicon Valley gelukkig bijgetrokken en ging de rit door. We werden in het centrum van Christchurch opgehaald door Chris, die samen met zijn vrouw Del het Rubicon Valley Tourist Centre runt. Naast ons waren er vier andere deelnemers aan de tocht van die middag, drie chinese meisjes en één westers meisje waarvan de afkomst me is ontschoten. Tijdens de 50 minuten durende autorit van Christchurch naar Rubicon Valley kletste Chris honderduit en bestookte hij ons met vragen. Marta bleek met haar tien jaar paardrijles ver boven het niveau van de rest uit te steken. Één van de Chinese meisjes had zelfs nog nooit op een paard gezeten. Bij de farm aangekomen kleedde iedereen zich om van zomerse jurkjes naar geschikte paardrijkleding. Alleen één van de Chinese meisjes had niet bedacht dat het niet handig was om met shorts en een panty op een paard te gaan zitten. Gelukkig had Chris beenbeschermers voor haar in de aanbieding. Toen kregen we allemaal een cap aangemeten en werden we gekoppeld aan onze paarden. Mijn paard heette Jack en dat was meteen mijn nieuwe naam voor die middag want Chris was niet goed in het onthouden van namen. Na een korte introductie cursus ‘hoe bestuur ik mijn paard' gingen we op pad. Tijdens de tocht werden we vergezeld door twee van de drie schapendoes honden van Chris en Del. Ook op hun middagje vrij vonden zij het lastig om de schapen die we onderweg tegenkwamen met rust te laten, het opjagen zat ze in het bloed. We deden de twee uur durende River Trail Ride. Eerst gingen we door het Torlesse Basin vanwaar we een mooi uitzicht op de ons omringende bergen hadden. Op de open velden kregen de mensen die wilden de gelegenheid om in draf en galop te gaan. Het was alweer minstens 10 jaar geleden dat ik voor het laatst op een paard had gezeten dus mijn eerste pogingen leken nergens op. Gaandeweg kreeg ik de slag echter weer een beetje te pakken. Ik wilde net aan mijn volgende draf gaan beginnen toen er een paard zonder ruiter langs Jack kwam stormen. Alle paarden van Rubicon Valley zijn oude racepaarden dus werden wij van tevoren gewaarschuwd de paarden niet de dicht langs elkaar te laten lopen. De paarden zijn zo getraind dat ze denken dat ze in een race wanneer ze vlak langs een ander paard lopen en ze willen graag winnen. Toen het paard zonder ruiter langs Jack gegaloppeerd kwam aarzelde hij dan ook geen moment en zette de achtervolging in. Ik had mijn teugels nog niet op de goede manier vast voor een draf of galop en kreeg Jack niet meer onder controle. Het lukte me nog een tijdje om me, tegen de flank van Jack hangend, vast te houden. Uiteindelijk hield ik het niet meer en moest ik me toch laten vallen. Best eng want Jack liep zo hard dat ik bang was dat hij me zou vertrappen. Mijn landing was alles behalve zacht maar gelukkig ben ik aan de benen van Jack ontsnapt, zelfs mijn camera die om mijn nek hing deed het nog. Gelukkig waren we bijna bij de lookout point bij Waimakariri Gorge waar we gingen pauzeren zodat ik even bij kon komen. Hier hadden we een adembenemend uitzicht over de rivieren en bergen in het dal. Terwijl wij foto's namen zette Chris zelfgemaakte scones met jam en cream klaar. Onder het genot van de scones en een beker warme chocolademelk bewonderden we het uitzicht. Na de pauze klommen we als echte cowboys te paard via de terassen van Waimak Gorge naar beneden. Door de rivier en door het bos gingen we terug naar de farm. Ik besloot me niet te laten leiden door mijn angst om weer in draf te gaan en bij de laatste keer had ik hem eindelijk onder de knie! Terug op de farm borstelden we de paarden alvorens ze terug in de wei te zetten. Daarna bracht Chris ons terug naar Christchurch. In het hostel aten we met ons bord op schoot op de bank terwijl we de film Brokeback Mountain keken. Ik vond de film een beetje vreemd.

De volgende dag vlogen we naar Auckland. Net op tijd, zo bleek later, want 5 dagen erna vond de verschrikkelijke aardbeving in Christchurch plaats. Het Frauleinreisehaus is in verband met grote schade aan het pand gesloten. Eerst de overstromingen in Australië en nu dit, we laten een spoor van vernieling achter... In Auckland bivakkeerden we wederom in het X-base hostel. 's Middags maakten we de stadswandeling af die we op onze eerste dag in Auckland vier weken eerder begonnen waren. Ons diner bestond uit de bekende Domino's pizza, dit was immers traditie.

Op onze laatste dag in Auckland was het prachtig weer en dus besloten we naar Devonport, een suburb van Auckland die alleen per ferry te bereiken is, te gaan. We slenterden door Devonport, liepen over het strand en keken wat rond in de vele winkeltjes. Aan het eind van de middag namen we de ferry terug om in het centrum van Auckland nog de laatste souvenirs te bemachtigen. Daarna pakten we voor de laatste keer onze backpacks in en bereidden we ons voor op de lange reis terug naar Nederland.

We moesten in alle vroegte opstaan om op tijd op het vliegveld te zijn voor onze vlucht naar Hong Kong. Op het vliegveld aangekomen bleek de vlucht een uur vertraagd. We doodden de tijd door onze laatste Nieuw-Zeelandse dollars op te maken en een ontbijt te nuttigen. Na twaalf uur vliegen kwamen we aan in Hong Kong. Onze vlucht naar Amsterdam zou pas negen uur later vertrekken dus gingen we Hong Kong bezichtigen. We hadden hiervoor van andere reizigers allerlei goede tips gekregen dus de planning was strak. Waar we echter geen rekening mee hadden gehouden was dat we om 16.00uur lokale tijd aankwamen en alle bezienswaardigheden al dicht ging tegen de tijd dat wij in het centrum arriveerden. Voor we de trein naar het centrum konden nemen moesten we namelijk eerst nog langs de immigratiedienst om een mooie stempel in onze paspoorten te laten zetten. We besloten de planning overboord te gooien en gewoon te gaan genieten van Hong Kong en zijn inwoners. Een hoogtepunt waren de 800 meter lange roltrappen die van het centrum onderaan de berg naar de woonwijken bovenaan de berg lopen. Van 6.00 tot 10.00uur gaan de roltrappen naar beneden zodat de inwoners van Hong Kong bij hun werk in het centrum kunnen komen. Van 10.00uur tot 0.00uur gaan de roltrappen omhoog zodat de mensen de berg niet te voet hoeven te beklimmen om thuis te komen. Tegen de tijd dat we uitgespeeld waren op de roltrappen was het donker. We aten wat in het centrum maar hadden eigenlijk allebei geen trek. We waren inmiddels al 24uur wakker en waren vooral toe aan slaap. Na het eten keken we, om de tijd te doden, wat rond bij de haven. Terug op het vliegveld was Marta al snel in slaap gevallen en voelde ik me genoodzaakt om wakker te blijven omdat ik niet het risico wilde lopen dat we onze vlucht misten. Om 00.35uur lokale tijd konden we eindelijk boarden en ging onze reis zijn laatste fase in. Nog voor we waren opgestegen viel ik in slaap. Helaas was ik twee uur later al klaar wakker en de rest van de 11uur die de vlucht duurde kon ik niet meer slapen. Gelukkig waren er genoeg leuke films te zien op de boardcomputer, onder andere Alice in Wonderland. Op Schiphol werd ik opgewacht door vader, moeder, Sanne en Jennifer. Van zuslief ontbrak ieder spoor, die lag uit te brakken in haar bed. We dronken nog wat op het vliegveld voordat we naar huis gingen.

xxxx